अमेरिका ७ अमेरिकन सिनेमा .....

अमेरिका ७

अमेरिकन सिनेमा ..... 

इथे हल्ली खूप थंडी आहे आणि यूरोप सारखं इथे पब्लिक ट्रान्सपोर्ट नाहीये  , उबर करून फिरावं लागत आणि ते फार महाग पडत, म्हणजे वॉलमार्ट मधून ८ डॉलर च सामान आणि १८ डॉलर च उबर ... उबर कसलं अमेरिकन कुबेर आहे, म्हणून आपण त्याला भारतात उबेर म्हणतो ते अगदी बरोबर आहे. काल साधं ६ डॉलरच जेवण मागवलं तर डिलेव्हरी ८ डॉलर आणि त्यात वर हक्काची  २ डॉलर टीप, (विचारू नका, सांगेन नंतर हक्काची का म्हंटल ते)पण करणार काय? गाडी शिवाय अन्नान होतो आपण,  तरी आता उबेर ने कृपा केली म्हणायची. 

पण सांगायचा मुद्दा असा कि मला हाऊस अरेस्ट केलय, काम किती करणार ... म्हणून सहज टीव्ही वर एक पिक्चर लागला तो पाहत होतो, तर काय सांगू? इतका अप्रतिम पिक्चर , एक तर ह्यांचे पिक्चर तसे बरे असतात तरी सुद्धा आपल्याकडे न आलेले कित्ती असतील. म्हणजे इथे फक्त करण जोहर चे आणि शाहरुख चे पिक्चर पाहिलेला एखादा जर आपल्याकडे येऊन , श्वास म्हणा , किल्ला म्हणा किव्हा हल्ली आलेला अंधाधुंनद म्हणा असे पिक्चर पाहून गेला तर काय म्हणेल? तस झालं मला . आपल्याकडे फार कमी येतात पिक्चर ह्यांचे, फक्त मोठ्या प्रोडक्शन हाऊसेस चे, छोटे किती असतील?

एकात तर ती अंजेलिना अगदी आहे तशी (कुरूप, अस म्हणायचं होत, पण ते माझ मतआहे तशी )दिसत होती, ब्लॅक अँड व्हाईट टाईप, १९३० सालची गोष्ट , हिरो नाही.   पण अप्रतिम .... तिने खरंच अभिनय खूप छान केलाय, म्हणेज जवळ पास दहा मिंट लागली मला ओळखायला कि हीच ती म्ह्णून . असे अनेक पहिले मी, रोज एक असेल,  शनिवार रविवार २ . एक तर हिरो वगैरे कन्सेप्ट नाहीये इथे, हल्ली मराठी मध्ये आणि थोड्या प्रमाणात हिंदीतपण दिसत आपल्याला , पण बहुतेक तसेच सगळे आणि जवळ पास ८०% पिक्चर मध्ये गाणी आणि संगीत, म्हणजे आपल्या सारखी नाही, पण गाणी आणि संगीत सुसंगत पिक्चर ला धरून उगाच पेरलेली नाही, सुरेख गद्य आणि पद्य यांची गुंफण , मी पण एकदा नाचलो त्या कलाकारानं बरोबर, म्हणजे दोन माणसं बोलत असतात आणि अचानक दोघे गाण्यात बोलतात आणि पाठचा एक माणूस त्यांच्यात मिसळून नाचतो,  म्हणून मी पण उठून त्यांना साथ दिली... इतकं नकळत त्यांनी मला त्या प्रसंगात ओढला ...  एक तर फ्रेंच होता ... लहान मुलगी आणि तिची मौशी ,दीड एक तासाचा, खूप छान गोष्ट आटोपशीर, एक  त्या टेक्सस मधला,  घोडे , मोठं शेत, बंदुका, हिरोईन पण नाही .... खूप छान गोष्ट आणि एक तर खूप व्हॉयलेन्ट , तरीही खिळवून ठेवणारा मग कळलं तो टारंटिनो चा होता , पण काय पिक्चर होते ...वाह 

मला असाही खूप छंद आहे चित्रपट, नाटक आणि संगीत आणि करमणूक ह्या सगळ्या गोष्टीं मध्ये .  ह्या गोष्टींची  एकूण मला ती प्रोसेस खूप आवडते आणि ह्या लोकांना कडे तंत्राद्यान म्हणा का मांडणी का कल्पना, संकल्पना एवढी प्रगल्भ आहे कि अबब होत. मी नेहमी शिकायला काय येतो आणि काय शिकून जातो?  चित्रपटानं बद्दल माझं ज्ञान थोडं वाढलय , म्हणजे बघण्याचं .... मी खरा असा फार टीव्ही वाला नाहीये, क्रिकेट असेल किव्हा असच असेल बर काही तरच , पण  जीव टाकून सिरीयल पाहणारा मी काय नाहीये, पण इथे असे पर्यंत, ५० एक  पिक्चर नक्की बघेन (घरात,  टीव्ही वर, नाहीतर तिकीट ५ आणि उबेर १५ होईल). 

यूरोपात (इंग्लंड सोडून )आणि इथे टीव्ही वर एक मोठा , म्हणजे फार मोठा फरक दिसला तो म्हणजे , ऍडल्ट सिनेमे किव्हा असं अंग लगट वाल फार नसत , तिथे यरोपात ११ नंतर एकदम खुले आम ..... माझं मत फार वेगळं होत ह्यांच्या बद्दल. बदलतंय थोडं ... एक गंमत म्हणजे, इथे फक्त टीव्हीत सुंदर बायका दिसतात प्रत्येक्षात नाही दिसल्या अजून.  एक तर सगळ्या ह्या आडदांड, सुबक नाहीच, नाकीडोळी पण नीटस नाहीत. (फ्रेंच पोरी फार छान दिसतात , युरोपला ते एक् नेत्र सुख फार आहे ) आपल्या इथे रस्त्यात सुद्धा एखादी टवटवीत सुंदर किव्हा नाजूक सुबक देखणी दिसते तश्या इथे नाहीच, त्या मनाने दिसायला पुरुष बरेच उजवे वाटले, सगळ्या बाईका म्हाताऱ्या टाईप्स वाटतात आणि चेहऱ्या वर सुरकुत्या, त्या थंडी मुळे पण असतील म्हणा. 

असो पण मुद्दा असा कि सिनेमा शिकायचा असेल तर इथे येऊनशिकायला हवं, खूप बदलेल दृष्टिकोण . त्या सैराट साठी गोगावले बंधू इथे येऊन का रेकॉर्ड करून गेले ते उमगलं .... 

मी वरती एकही पिक्चर च नाव दिल नाही, जमलं तर एखाद परीक्षण ... नको जड आहे शब्द... त्या पेक्षा माझ्या डोळ्यातून दिसलेला सिनेमा लिहीन... पण स्वप्न अशी बघायला हवी .... स्वप्न रंजन ह्यांच्या कडून शिकायला हवं .

अमेरिका ६

एक पटकन सांगावस वाटलं , आमच्या ऑफिस मध्ये गेल्या सोमवारी बॉस च्या सांगण्यावरून एका सिनियर मुलाने त्या नवीन जोइनीस पैकी एका ला सांगितलं कि त्याला कस्टमर कडे जाव लागेल लगेच तो नाही म्हणाला , लगेचच नाही , दुसरा पण नाही म्हणाला. हा आपला भारतीय मुलगा एकदम आश्चर्यचकित झाला. एक तर सरळ बॉस ला नाही आणि कारण काय एका कडे कुत्रा आहे एका कडे मांजर. 

काही तरी सांगताना श्री म्हणाला कि त्याच कुत्र्याचं कारण खरंय कारण तो मारायला आलाय. दोन दिवसाने मी सहज त्या मुलाला म्हंटल कि कसा आहे तुझा डॉग , फोटो दाखवू? मी नाही म्हणलं कारण श्रीरंग ने आधीच सांगितलं होत कि दयनीय अवस्था आहे म्हणून. फार दिवस नाहीत म्हणाला , त्याने पण adopt केला होता , कुठे तरी वादळात तो अडकला होता, दहा बारा वर्षान पूर्वी, अमेरिकेत वादळ आलं होत त्यात तो वाचला पण खूप घाबरला होता . पण खूप गुणी प्राणी होता , त्या मुलाच्या आईला अल्झायमर झालं आहे, तर तिच्या करता सोबत म्हणून तो खूप छान होता, एकदा आईला दाखवून आणेन , तिला special care मध्ये ठेवलय , then will put the dog to sleep. खूप शांत पणे सगळं सांगत होतो , मी खूप भावना विवश होतो, म्हणजे आपण भारतीयच असे असतो. तो म्हणाला मी जर कस्टमर कडे गेलो चार दिवस आणि ह्याच काई झालं म्हणजे? इतके वर्ष माझ्या सोबत होता त्याच्या शेवटच्या वेळी मी त्याच्या जवळ नको राहायला? 

ही लोक म्हणे म्हाताऱ्या आई बापाला ओल्ड एज होम मध्ये ठेवतात आणि कुत्रे घरी, अस कुणी तरी एकदा म्हणलं होत, पण आईला ओल्ड एज मध्ये का ठेवलंय आणि कुत्र्यावर किती जीव आहे ते सत्य किती वेगळं होत. 

अमेरिका - ५

मी गेल्या आठवड्यात फिलाडेल्फियाला केदार कडे गेलो होतो चार दिवस, केदार म्हणजे मावस भाऊ, इथेच आहे १८ एक वर्ष , छान घर आहे, ३ मूल आहेत, एकदम गोड आहेत, दिसायला भारतीय पण बोलायला फर्डा इंग्रजी आणि शिस्त तीच , पण आपल्यासारखी, म्हणजे अगदी बेस्ट ऑफ बोथ वल्ड्स . मस्ती खूप पण व्रात्य नाही , एकदम आज्ञा धारी स्वतंत्र.

माझं तिकीट त्यानेच काढून पाठवलं (माझ्या इथल्या टिच भर मिळणाऱ्या भत्त्यात मला ५०००० हजार परवडणारे न्हवतेसच ) आणि मी गुरुवारी त्याच्याकडे पोचलो, thanks giving साठी दोन दिवस सुट्टी मिळाली होती म्हणून त्याच्या कडे गेलो. हा देश लै म्हणजेच लैच मोठाय , म्हणजे मी त्याच्या थोडा जवळ आहे, दिल्ली मुंबई इतका, किव्हा अजून थोडा जासत, पण तरी खूप जवळ, स्वाती, म्हणजे माझी मावस बहीण साडेसहा तास उडून केदार कडे आली , म्हणजे बघा .... आपण आठ तासात युरोपात जातो आणि अमेरिकेतल्या अमेरिकेत सडे सहा तास 

बुधवारी म्हणजे २१ नोव्हेंबर ला लवकर पांगा पांग झाली , सगळी लोक सुट्टीवर गेली , हापिसात इन मिन तीन माणसं , त्यातला एक गोरा  ( इथे सगळे तरुण आहेत, म्हणजे अगदी कॉलेज संपवून आलेले ) मला म्हणाला ते पण अगदी आढे वेढे घेत, थोडं चिंतेत , कि तू काय करणार चार दिवस , मी म्हंटल अरे मी चाललोय भावाकडे इथे नाही मी , एकदम हायस झाल्यागत म्हणाला चला बर झाल, मी विचार करत होतो कि तू इथे एकटा काय करणार, सगळंच बंद , मग तुला कुठे फिरायला नेऊ का? पण बर केलंस, ईथे काहीच नाही पाहायला.  बाय मजा कर म्हणाला आणि गेला .... खूप बर वाटलं मला, कि यार हा कुणी परका , परदेशातला माझ्या बद्दल इतका आपुलकीने विचार करतो? म्हणजे माणुसकी आहे तर, ह्यांच्यात जास्त असेल ... दिखावा नसेल पण जाणीव आहे ...... अगदीच पर गावी नाहीये मी असं वाटलं , उद्या वेळ आलीच तर ही लोक नक्कीच मदत करतील न सांगता, हा एक खूप आधार वाटला .... आपली काय ह्यांची काय तरुण पिढी हीच शेवटी उद्याची आशा आहे, अमेरिका तरी सुखरूप आहे असं वाटलं . ह्यांच्या आणि आपल्या शिक्षण पद्धती बद्द्दल घडण वळण बद्दल नंतर सांगेन कारण आज खरं तर फिली बद्द्दल आहे .... 

मी फिली ला साधारण तीन च्या सुमारास आलो , केदार मला न्ह्याला आला होताच , त्याच घर तासा भरावर होत (म्हणजे १०० एक किलोमीटर ), माझं पण घर एअरपोर्ट पासून तासाभरावर आहे, पण अंतर १५ किलोमीटर एवढाच फरक . तीन आठवड्याने आपला कुणीतरी भेटणार म्हणून मी पण भावुक आणि उत्सुक होतो , एरपोटच्या बाहेर आल्यावर एक चार मिनटात केदार दिसला, एकदम टका टक ऑडी A ७ , बर वाटलं भेटून, गाडी एरपोर्टच्या बाहेर आली आणि हायस वाटलं, एकदम मोठं शहर , गाड्या,  उंच इमारती वगैरे . मी राहतो ते एक गाव आहे, ट्रेन वगैरे काही नाही ट्राफिक नाही काही नाही इथे बर वाटलं, तरी सुट्टी होती म्हणून शुकशुकाट होता, पण छोटे रस्ते खूप गाड्या बघून बर वाटलं, मग कुठे खायला मिळतंय का बघू म्हंटल तर सगळं बंदच, मग घरी जाऊन मी हादडल ... त्याची तीन लहान मुलं अगदी गुणी सारखी माझ्या जवळ आले मला कडेवर घेऊ दिलं पापे घेऊ दिले आणि परत खेळायला पळाली , इतकं नवल वाटलं मला , इथे हवेतच गुणी पणा (आणि खूप थंडी), ठासून भरलंय ... 

कैरावीने (केदार ची बायको ) मस्त चहा दिला, रात्री आमटी भात भाजी लोणचं दही वगैरे सगळंच साजर संगीत दिल दुसऱ्या दिवशी उंधियु आणि एके दिवशी गवार बटाटा आणि पनीर आणि आमटी  भात, अगदीच छान जेवण , तीन आठवढे  मी एकटाच ते पाकीट फोडून खात होतो इथे पोट फुटे पर्यंत खायला घातलं . 

दुसऱ्या दिवशी मी स्वाती केदार फिलीला गेलो....

त्या ,मुलांचं एक (म्हणजे अनेक कौतुक आहेत त्या मधलं एक) कौतुक असं कि आम्ही निघालो तेव्हा २ नंबर च्या पोराने (वय वर्ष ८)विचारलं कि बाबा कुठे चाललात काका आणि आत्या ला घेऊन? केदार म्हणाला फिली दाखवायला, आम्ही यायचं का? नाही रे ह्यांनी पाहिलं नाही ना, म्हणून फक्त ह्यांना , ओक असं म्हणून आम्हाला बाय केलं मिठी मारली आणि सुसाट पळत खेळायला गेला, मला फार कौतुक वाटल , अजिबात हट्ट नाही कि काही नाही, कुणाच्याही हातात मोबाईल आयपॅड नाही, गिटार वाजतात.  एक मुलगा violin आणि piano आणि वाचन करतात रोज. हे सगळं मस्ती अभ्यास करून ....खूप स्वावलंबी  आहेत ... 

फिली हे खूप     ऐतिहासिक शहर आहे,  इथे  Declaration of Independence and Constitution वरसह्या केल्या होत्या , म्हणजे थोडक्यात इथे अमेरीकन लोकांनीं स्वातंत्र्य घोषित केले,कुणा पासून ते नाही नीट कळल. पण इथेच त्यांच constitution लिहिलेलं गेलय आणि ते फक्त ३० एक पानी आहे , त्यातलं मूळ बहुदा १७ पानीच.  बाकी सगळं लोकांनी ठरवायचं , म्हणजे हेच असच करा असच जा असच खा असच जगा अस नाही, तरीही लोक इतरांना खूप मान देतात आदर करतात, रस्त्यात पहिले आप आहे, लोकांना डोकं चालवायला वाव आहे, स्वातंत्र्य आहे. 

एक सांगावं वाटलं म्हणून, युरोपात काय किव्हा इंग्लंड ला काय लोक सिगारेटी फार ओढतात , इथे मला प्रमाण कमी दिसलं, नवल वाटलं मला, कारण आपण अमेरिका "खाली पिक्चर मी देखेलाय", तस अजिबात नाही वाटलं , दारू वर पण बऱ्या पैकी निर्बंध आहे, युरोपला वाणी पण दारू विकतो, इथे असं नाहीये. आपले हिंदी पिक्चर बघून लोकांना जे वाटत तेच आपल्याला वाटत ह्यांच्या बद्दल, जेवढं हिंदी सिनेमातला भारत खरा तेवढाच हॉलीवूडचा मधला हा देश खरा, फक्त शिस्त आणि स्वच्छता एकदम खरी. 

तर केदार आम्हाला (परत ५० मैल लांब)फिली ला घेऊन आला गाडी पार्किंग मध्ये लावली (मुंबई सारखा इथे पण पार्किंगचा प्रॉब्लेम आहे म्हणे :)म्हणून एके ठिकाणी गाडी लावली )आणि बस च तिकीट काढून आम्ही तिघे त्या होप ऑन व होप ऑफ मध्ये बसलो, हे जग भर असच आहे, दार अर्ध्या तासाला बस असते, २७ पॉईंट फिरवतात तुम्हाला.  हवं तेव्हा उतरा आणि परत पाठच्या बस मध्ये मध्ये बसा. गुरगुट थंडी होती, त्यात आम्ही ओपन बस मध्ये फिरलो, मजा आली राव.  केदार बिन्धास होता मी आणि स्वाती हातमोजे मफलर जाकीट कानटोपी, केदारच म्हणणं असय कि आपल्याला अशी समजूत आहे कि आपण कायम गरमच राहायला हवय आणि त्याची गरज नसते, स्वाती म्हणते पण थंड राहायची पण गरज नसते ,म्हणून आम्ही दहा बारा कपडे आणि तो नुसता जाकीट .. असो... तो वीस वर्ष राहतोय मला २० दिवस पण नाही झाले ....  

फिली शहर मोठं आहे. पेन्सिल्वेनियात राज्यातील सगळ्यात मोठं शहर, इथे एक मोठी घंटा आहे, लिबर्टी बेल, ती पाहायला मोठी रांग होती, मी नको म्हंटल, तास भर रांगेत उभं राहून काय पाहायचं? तर घंटा? इथला इतिहास  फार तर तीनशे वर्ष जुना (आपला २०००० वर्ष... नाही का? बर २०००..सांगायचा मुद्दा येगळा हाय, जुना ,नवा,  सरस, खराब नाहीये) .... पण तरी खूप छान सांगतात फिरवतात, झालंच तर इथे रॉकी नावाचा पिक्चर च शूटिंग झालं होत, म्हणजे स्टॅलोन च , त्यात तो एके ठिकाणी धावत जिने चढतो, तर ह्या लोकांनी त्याचा पुतळा उभारलाय आणि लोक तिथे फोटो काढतात .... काय पण विकतात आणि आपण काय पण विकत घेतो. 

तर आम्ही फिरता फिरता एके ठिकाणी ट्रॉपिक मध्ये अडकलो आणि शेजारी एक मार्केट होत, ७० एक दुकान त्यातली सगळीच बहुदा हॉटेल्स आणि दोन चार हाड माउस विकणारे, आम्ही खरं तर एका उंच बिल्डिंग पाशी थांबून वरून शहर पाहणार होतो, पण मला राहवेना, म्हंटल चला मार्केट पाहू. नुसत्या इमारती काय पाहायच्या? इन्सानियत पाहू म्हंटल. "रेडींग मार्केट", गजबजाट अनेक हॉटेल्स खाऊ गल्ल्लीच (तरी स्वछ), अनेक प्रकारचे खाद्य पदार्थ, गाय म्हैस , डुक्कर, कोंबडी बदक, मासे सगळंच विकायला पण,  आपल्या सारखं असं लटकावून न्हवत ठेवलं. शेजारी शेजारीच  हॉटेल्स, मिठाई च दुकान, आईस क्रीम, भाजी पाला, पिझा, बर्गर , इंडियन , मेक्सिकन, केक्स , मिल्क शेक, कूकी आणि बरंच काही आम्ही हिंडून खाऊन निघे पर्यंत डीड दोन तास गेले ... कश्यात हि रमतो मी, मला आठवत आम्ही भावंडं त्या शिवाजी पार्कात त्या शनिवारी बाजारात किती रमलो (येडे आहेत आम्ही).पण मला मजा आली अशी जवळून लोक बघता आली, काय खातात पितात ते पाहता आलं, गर्दीत कसे वागतात , घाण करतात का? ते पाहता आलं प्रामाणिक लोक आहेत, जस एअरपोर्टला  असतात तसेच मार्केट मध्ये वागत होते, आपण मॉल मध्ये वेगळं आणि भाजी वली, मासे वाली कडे वेगळं असतो ...... ही कॉपी का नाही करत यार आपण. मी तिथे चिकन खाल्लं म्हणा, भारतात मी नाही खात, मासेच जास्त खातो, पण इथे येऊन मी जास्त शाकाहारी झालोय, स्वतः करून खा म्हणून असेल, पण भांडी घासा आणि परत इथे वाटण घाटण करायला काही नाही, बाहेर काय एवढ नीट नाही मिळत आणि मी राहतो अडनिड्या जागी धड काही नाही उबर चे १५ डॉलर आणि खायचे ५ अस आहे, म्हणून आपलं घरीच खावा ... तर त्या मार्केट मध्ये मस्त हुंदडून आम्ही बशीत बसलो तेव्हा चार झाले होते ,ती बाई (म्हणेज गाईड )म्हणली की साडेचार ला बंद होणार टूर, म्हणून आम्ही मग त्या टॉवर ला जाऊन वरून शहर बघायचा प्लॅन रद्द केला (एकदा आयफेल टॉवर वरून पॅरीस पाहिलं कि बाकी काय पाहणार महाराजा?)मग नुसत फेर फटका मारून परत केदार च्या तीन रत्नांशी बागडायला परत आलो

इथली नाव इंग्लंडशी जुळतात , म्हणजे रेडींग म्हणा... अशी बरीच अरे आणि मोठं म्हणजे न्यू यॉर्क, यॉर्क जे इंग्लंडला आहे ते इथे येऊन न्यू झालं....सगळी नाव तिथून आणली , कारण यूरोप मधून आलं कि हे बेट आधी लागत , आणि ही लोक आली पण इंग्लंड हून, सगळी नाव तशीच, पण इमारतींचं बांधकाम मात्र मला वेगळं वाटलं. ह्या लोकांनी नाव सोडल्यास , म्हणजे घेतल्यास बाकीचं इंग्लंडच तस काहीच नाही घेतलं . बेंजामिन फ्रँकलिन नावाचा एक थोर माणूस इथे होऊन गेला त्यानेच ते सगळं लिहिलं , तोच पहिला पोस्ट मास्टर, तोच फायर ब्रिगेड चा संस्थापक, तो एक संशोधक होता,  चांगला सुशिक्षित होता, एक ना अनेक गोष्टी, मला फक्त जॉर्ज वॉशिंग्टन माहित होता, म्हणजे बेंजामिन फ्रँकलिन बद्दल ऐकून होतो, पण हे न्हवत ठाऊक कि तो एवढं सगळं करून गेला. पण त्याला मानलं, असं constitution लिहून गेला कि त्यात लोकांना मोकळं केलं अडकवलं नाही पण तरीही एक बारीक धाग्यात सगळ्यांना ओवून गेला, तुम्ही तोडलं तर माळ तुटेल, माळ असेल तर मोती नाहीतर मातीत जाईल .  सरकार तुम्हाला बांधत नाहीये.. फक्त सांगते .... आता थोडा फरक जाणवतो म्हणा,  त्यांचा तो नवा राष्ट्राध्यक्ष फार कुणाला आवडत नाही, पण अमेरिका देश खूप मोठा आहे, आपल्याला फक्त कडे कडेचा ठाउके आतला कुठे ठाऊक? स्वाती जेव्हा साडे सहा तास घेऊन इथे येते, म्हणजे खाली सगळं देश आहेसच ना? 

अमेरिका -४

अमेरिका -४

फारा दिवसाने इथे ऊन पडलं, इतके दिवस नुसता पाऊस , आज जरा हायस झालं . इथे वेध शाळा सरकारी नाहीये त्या मुळे अंदाज एकदम अचूक , अमुक वाजता पाऊस आणि उद्या शनिवारी ऊन आणि अगदी तसंच, तो टीव्ही वरचा सांगणारा उगाच आगाऊ होता पण अंदाज खरा, मी पण मस्त उन्हात फेऱ्या मारल्या, मुंबईकर म्हंटला कि १८ म्हणजे थंडी इथे ६ होत तापमान , पण ऊन होत , म्हणून मी बागडलो . 

वाण सामान आणायला ११ ला बाहेर पडलो, (नेहमी सारखे खूप कपडे घालून), uber केली आणि "पटेल ब्रदर्स" मध्ये गेलो . ही एक चेन आहे अमेरिका भर . कौतुक आहे ह्यांचं , गुजरात मध्ये खर तर पैसा आहे, तरी बाहेर पडून धडपड करून काहींना काही तरी करतात . सगळी माणसं दुकानात आपली भारतीय होती आणि वस्तू पण, नाही म्हणायला एक गोरी मुलगी आपल्या गुजराती मित्राबरोबर आली होती, पण बाकी सारे देशी. बेडेकर आणि चितळे दिसले, बरं वाटलं. बाकी दुकान अगदी आपल्या सारखं फक्त किंमत डॉलर्स मध्ये आणि सगळ्या गोष्टी किलो भर अर्धा किलो पाव किलो नाहीसच तो ब्रेड पण ५० स्लाइस चा , (ही लोक किती खातात यार!) सगळंच खूप जास्त  ... पण बाकी सगळ्या गोष्टीआपल्या सारख्याच , अगदी मॅगी सुद्धा ... रेडी मेड पोळ्या गरम करा आणि खावा (एकदम बेस्ट ), चिरलेली भाजी , अगदी खोबर सुद्धा ते सुद्धा खाणलेल (थोडं महाग आहे, पण ठीके ,  आयत मिळतय ते काय कमीये?). 

आपल्या इथून काही जास्त आणायची गरज नाही, (उगाच वजनाचं टेन्शन चायला.), आठ दिवसात दुकान मिळेल. 

एक महत्वाचं म्हणजे इथे यूरोप सारखं पब्लिक ट्रान्सपोर्ट नाही आणि फूटपाथ पण नाहीत , गाडी नसेल तर फार पंचाईत . तरी आता उबर आहे, आधी लोक काय करायची कुणास ठाऊक? यूरोपात लोक चालतात आणि सायकल फिरवतात इथे फक्त गाडी एके गाडी....  बस नाही कि ट्रेन नाही , फूट पाथ तिथे दहा फुटी, इथे अजिबात नाही . फक्त शिस्त मात्र तीच , तिथे फक्त लोक आपण हून थांबून तुम्हाला रस्ता ओलांडू देतात इथे नाही तस ... पण इथे सगळंच वेगळं पण तरी आपल्या सारखं .... 

अमेरिका -3

अमेरिका -३

इथे thanks giving नावाचा उथस्व असतो (इथे सगळ्याच गोष्टींचा उत्सव असतो म्हणा ), तर मी आज अमेंडाला (आमची रेसेपशनिस्ट कम ऍडमिन कम सर्वेसर्वा )विचारलं कि काय ग नक्की म्हणजे काय आहे हे ?  महाराजांची (शिवाजी, एकच महाराज ) जयंती कधी? असं कुणी विचारलं कि मी कसा गडबडेन तशी ती गडबडली, मग म्हणाली , कि इसवीसन ... ते आठवत नाही पण युद्ध  झाल्यावर जेव्हा अमेरिकन (अरे तुम्ही मूळ इंग्रज, हे मनात म्हंटल ) इंडियन्स (म्हणजे मेक्सिकन) आणि निग्रो जेव्हा एकत्र बसले जेवायला आणि ठरवलं कि लढाई बंद त्याला thanks giving असं म्हणतात . 

म्ह्णून सगळ्यांनी काहीतरी करून आणायचं आणि खायचं एकत्र ..... म्हणून आज ऑफिसात सगळ्यानी काही तरी आणलं होत त्यात टर्की , बटाटे ,कॅनबेरी हवेत (मी व्हेज खाल्लं , मला टर्की आवडत नाही ), ते सगळ्यांनीं  आणलं , बरं होत , (खोटं का बोला खाल्ल्या अन्नाला जागतो) सगळ्यानी उत्साहाने आणलं होत   तरी लोक नऊ वाजता हजर होते , मला हा गुण आवडतो गोऱ्यांचा , लवकर येतात (आणि लवकर जातात). एक मुलगी सोडली तर सगळी मुलं आहेत तरी सगळ्यांनी आणलं होत , मिलिंद बागडे  , म्हणजे आमचा मालक त्याच्या बायकोने पुलाव आणला होता आणि संयम , म्हणजे त्याचा भाऊ , त्याच्या बायकोने baked vegetables आणले होते मी, खूप हावरट सारखे ते खालल,  खूप दिवसाने , घरच जेवण मिळालं म्हणून चार घास अधिक गिळले . तसा मी सगळं खातो हो, पण तरी भाताची ह्या भटाला अधिक ओढ .